Gisela Küter´s Plattdeutsche Ecke

Harvst

Nu is dat Harvst, de Wildgöös treckt,
de Bläder fallt, vun't Dack dor leckt
dat natt hendal, rin in de Eer,
de utsüht, äs wenn's trurig weer.
Dat grote Starven fangt nu an
in de Natur, klamm warrt de Hann'n,
wenn se de letzte Roos afplückt,
de ut den' kahlen Doornbusch kiekt.

De Boom verleert ehr grones Kleed,
un bruun warrt Feld un Wold un Heid.
Katteker, Feldmaus packt för dull
ehr Vörraatskamern flietig vull.
Se markt, de Middaagssünn steiht siet,
nich lang, denn kümmt de Wientertiet.
Man merren in de Feller sitt
en lütte Katt, swatt-witt, un fritt
genüßlich an en Muus sik satt.
Wat deit se hier, de lütte Katt
so ganz alleen in't groot Revier?
Wo will se hen? Wo kümrnt se her?
Born weer se ins in'n wekes Bett,
un denn, denn würr se hier utsett.

Vergeten is se nu, verlaten,
un kann ehr Pick noch lang nich faten,
tö'övt jeden Avend, dat een kümmt,
en Minsch, de se na Huus mitnimmt.
Wo se ok luurt, dor kümmt keen een,
süht kenen Minschen, blifft alleen.
De Daag warrt korter, lang de Nacht.
Wenn överhaupt de Sünn mal lacht,
denn bleek, verschleiert, nich mehr warm,
äs weer se mö'ö'd vun'n Sommerlarm.
Un mööd warrt ok de Neveldrüppen,
se warrt to Ies an Blomenlippen.

To Rohriep warrt se, witt un kolt,
se överzuckert Gras un Holt.
De lütte Katt begrippt nich mehr
dat niege Leven um sik her.
Deit sik trüüch in den' Sommer wünschen,
sehnt sik na Himmelbett un Minschen,
ehr Fell warrt ruuch, un rosenroot
is lang nich mehr de weke Poot.

Se putzt sik jeden Morgen noch,
man helpt dat nix, mütt se ja doch
meist över schietig Gravens springen,
um mal en Muus na Huus to bringen.
Ehr Lagerstatt warrt bald to Moder,
un ümmer knapper warrt da Foder,
un wenn se nich genau uppaßt,
denn früst se männichmal noch fast.

Un denn kümmt't, äs dat kamen müß.
En Ilk verspüürt just en Gelüst
up frisches Fleesch un sötes Bloot
un bitt dat arme Deert ins doot.
Wenn een so lücht, äs wie de Katt,
mit helle Placken, witt un swatt,
gehöort een nich in de Natur,
denn höö'rt een rin in't Huus, denn dor
harr ja de lütte Katt noch leevt,
un harr in'n soövten Himmel sweevt,
wenn ehr dat Freten wü'rr serviert
vun Minschen, de to ehr gehöört.

Nu is de letzte Bloom verblöht,
de Knicks hingt vull vun Hasselnööt
un de Natur leggt sik to Roh,
Nich lang, denn deckt de Snee ehr to.
Wo nett de lütte Katt dat goot,
bruukt nich mehr lieden Küll un Noot,
hett overwunnen Bang un Leid
un is nu in de Ewigkeit.
Dat Allns, dat röogt ehr nu nich mehr,
hett ehren Freden funnen.
Denn enen Winter up de Eer
harr se nich överwunnen.

Copyright © 2024 Gemeinde Klinkrade   |   Impressum   |   Datenschutz